انجام اسکن سه بعدی سطوح به دو روش مرسوم است: استفاده از فناوری لیدار و استفاده از روش های فتوگرامتری. تفاوت عمده میان این دو روش در مدل تهیه شده می باشد. خروجی فناوری لیدار سطح خارجی عوارض نفوذ ناپذیر می باشد حال آنکه در روش های بر مبنای فتوگرامتری محصول خروجی در واقع به صورت DSM می باشد و عوارضی همچون درختان را نیز شامل می شود که می توان با انجام پردازش های مربوطه خروجی DTM را با دقت قابل قبولی بدست آورد. امروزه با پیشرفت تکنولوژی و توسعه روش ها و سخت افزارهای فتوگرامتری امکان برداشت حجم وسیعی از اطلاعات سطوح و تولید ابر نقاط به عنوان مبنای مدل سازی سه بعدی میسر گشته است به طوری که فتوگرامتری برد کوتاه به سرعت در حال جایگزین شدن با اسکنرهای سه بعدی می باشد. استفاده از این متد ها در فتوگرامتری برد بلند و به کار گیری سنجنده ها و تحلیلگر های مناسب زمینه اسکن سه بعدی نواحی شهری را فراهم آورده است و محصول تولیدی در این روش در نهایت به صورت رقومی شده و با قابلیت اندازه گیری در تمام فواصل، سطوح و احجام تهیه می گردد.



از طرفی یکی از تفاوت های عمده اسکن سه بعدی لیدار با روش های فتوگرامتری در مشخص نمودن ویژگی های بصری سطوح است. برای تبدیل داده های لیدار به تصاویری با مشخصه های حقیقی رنگی نیاز به پردازش های مجدد نرم افزاری است اما در روش های فتوگرامتری این پردازش ها در مرحله تشکیل ابر نقاط صورت گرفته و پس از مش بندی، محصول خروجی مشخصه های بصری (شامل رنگ سطوح مختلف) را با دقت بسیار بالا در بر می گیرد به طوری که در صورت پردازش صحیح با دقت بالا امکان تشخیص محصول مدل سازی شده از تصاویر تهیه شده از نمونه حقیقی به سختی مقدور می گردد. اسکن سه بعدی محدوده های مورد نظر و امکان دسترسی به نمونه شبیه سازی شده به صورت دیجیتال با قابلیت اندازه گیری تمامی ابعاد کمک شایان توجهی در حوزه مدیریت شهری می نماید و این اسکن در صورت ارائه ویژگی های دقیق بصری و شکل ظاهری از اهمیت دوچندانی برخوردار می گردد.